Ben hep onun koynunda uyurdum; gözünden sakınırdı beni ve kardeşimi. Oynayıp açıktığımda elime verdiği üzerine tereyağ sürülüp şeker atılmış hamurlunun (bizim oralarda bazlamaya verilen ad) tadını hala hatırlarım. Beni sırtından hiç indirmezmiş (annem hep söyler bunu). Onunla birlikte tezek yapardık, tek boynuzlu ineğin sütünü sağardık.
Her ne kadar istemese de oğlunun peşinden o da şehre geldi. Ne kadar mutlu oldu bilinmez ama oğlunun varlığı her yeri cennet kılıyordu sanırım ona. Şehirde tek özgürlüğü apartman bahçesinde attığı turlardı. Kışın geçip baharın gelmesini dört gözle bekler ve Mayıs ayı dedi mi durmaz köyüne kaçardı. Onun için hayat oralardı.
Çok yaramaz çocuklar değildik ama zaman zaman yaptıklarımızın sonuçları kötüyse seve seve bunu kabullenir ve kimseye elletmezdi bizi. Annem: "sizi korurken sizden daha çok o dayak yemiştir" der. İnce telli o bir tutam saçını annemin tüm ısrarına rağmen kestirmez, ak telleri kınanın kızılıyla turuncu olurdu. Özenle ikiye ayırır ve örerdi, ben biraz büyünce bu örme işini hep ben yaptım. Boynundan hiç çıkarmadığı siyah bir tespih vardı (sanırım dedeme ait) onu kardeşime yadigar bıraktı (hani erkek torun ya).
Ölümü ansızın oldu. Sabah gayet neşeli giyinip süslenip kardeşine ziyarete gitti. Dönüşte oğlunun kollarında can verdi. Bu iki kişi kardeşi ve oğlu hayatının en önemlileriydi. Hep temiz ölüm isterdi, duası "Kimseye muhtaç olmadan göçüp gideyim"di. Öyle de oldu.
Şimdi hayatımda her güzel şey olduğunda keşke babaannem de bunları görseydi demekten kendimi alamıyorum. Hatta beni ne kadar çok sevdiğini bilen insanlar bile her defasında aynı şeyi söylüyorlar. NE MUTLU bana karşılıksız sevginin ne demek olduğunu bana yaşatan bir babaannem vardı. Ruhun şad olsun nur içinde yat.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder